Dat ‘einde verhaal’ is al drie weken later werkelijkheid geworden. Een meedogenloze ziekte heeft voetbalman pur sang Siem Spil op 66-jarige leeftijd in een razendsnel tempo geveld. Velen hebben niet eens de gelegenheid gehad afscheid van hem te nemen. Op 14 april meldde hij zich nog bij Hollandia om de sleutel van het busje af te geven waarmee hij voetballertjes vervoerde van huis naar de club, en terug, voor de jeugdopleiding. Zijn jeugdopleiding. En passant hielp hij met het vouwen van de tenues van het eerste elftal. Een dag later prijkte hij paginagroot in het Noordhollands Dagblad. Een uitgebreid interview nadat de spelers van Hollandia 1 hem op een shirt sterkte hadden gewenst. Siem vond het niet zo raar dat de krant zich bij hem had gemeld. “Ik ben immers beroemd en berucht in West-Friesland.”
Ook ver daarbuiten presenteerde Siem zich als mister Hollandia. Hij had goede contacten met profclubs en de KNVB. Hij werd als een einzelgänger omschreven, maar dat paste ook bij zijn werkzaamheden. Immer op zoek naar talent voor zijn club. Dat maakte hem niet altijd geliefd bij andere verenigingen die hun beste jeugdspelers zagen vertrekken. Die boze bestuurders en trainers vergaten dat deze spelers in het Julianapark werden gekneed tot topamateurs of zelfs profs. Zo verging het voetballers als Donyell Malen, Lorenzo Ebicillio, Wesley Hoedt, Willie Overtoom en mogelijk gebeurt hetzelfde dit seizoen met Stezo Knott.
In Siem herkende je niet alleen een echte clubman, maar ook een geweldige voetbalkenner. Dat schiep al snel een band. En als hij het met je eens was klonk steevast dat stopwoordje: juistem. Siem kon ook heel grillig zijn en z’n mening niet onder stoelen banken steken. Als hij zag dat het niet goed marcheerde bij de opleiding dan ging hem dat aan z’n hart. Daar heeft hij zich immers 25 jaar met al zijn ziel en zaligheid op gestort. Dankzij zijn scouting en begeleiding belandde de jeugdopleiding van Hollandia in de topvijf van Nederland.
Dit seizoen, zijn laatste voetbaljaargang, heeft hij zich vooral beziggehouden met de Technische Commissie en het eerste elftal. Toen de hoofdtrainer net na de start van de competitie opstapte, sprong hij dezelfde dag in de auto om een kandidaat-opvolger te benaderen. Want Hollandia mocht er niet door in de problemen komen.
Medio vorige week had Siem nog een mogelijk laatste wens. Of we de clash tegen De Zouaven konden filmen en uitzenden op YouTube, zodat hij die wedstrijd thuis kon bekijken. Niet wetende dat hij enkele dagen later al in een hospice zou belanden. Het was net zo bizar als dat citaat in het kranteninterview. “Ik blijf strijdbaar. Ik zie mezelf hier nog jaren rondlopen (bij Hollandia, red.). Maar ja, of mij dat is gegund?”
Drie weken later blies hij in het bijzijn van zijn voetbalheld Bart zijn laatste adem uit. Weliswaar al in slaap gebracht, keek Siem samen met zijn zoon nog één keer op tv naar een voetbalwedstrijd.
Erik Oudshoorn.
